Po niemal 80 latach z MG 42 i jego powojennymi rozwinięciami, niemiecka armia wzięła ostateczny rozwód z najlepszym ukaemem II wojny światowej. Czym jest i co jest wart jego następca, zupełnie innej konstrukcji HK MG5?

Połączone na nowo po czterech latach rozdrobnienia na oddzielne strefy okupacyjne Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Francji państwo zachodnioniemieckie, w 1949 roku zmieniło nazwę z Trizonii na Republikę Federalną Niemiec (Bundesrepublik Deutschland, BRD). Po zawiązaniu Paktu Północnoatlantyckiego w 1949 roku i wybuchu wojny koreańskiej rok później, rozbrojone do tej pory Niemcy zostały w szybkim tempie zremilitaryzowane po obu stronach dzielącej je Żelaznej Kurtyny – przy czym zarówno wschodni, jak zachodni okupanci ukrywali ten fakt pod pozorem rozbudowy sił policyjnych. Armia Sowieckiej Strefy Okupacyjnej (Sowjetische Besatzungzone, SBZ) przechrzczonej w 1949 roku na Niemiecką Republikę Demokratyczną (Deutsche Demokratische Repubik, DDR) nosiła nazwę Kasernierte Volkspolizei (Skoszarowana Policja Ludowa, w skrócie KaVoPo). W strefie zachodniej powstała zaś Federalna Straż Graniczna – Bundesgrenzschutz, czyli BGS. W połowie lat 50. ubiegłego wieku ta szopka dobiegła końca. W wyniku układów paryskich z 1954 roku zachodni alianci postanowili o przyspieszeniu remilitaryzacji RFN i przyjęciu jej do NATO, na co ZSRR odpowiedział zawiązaniem własnego odpowiednika NATO – Układu Warszawskiego, z udziałem wschodnich Niemiec. 5 maja 1955 roku ogłoszono powstanie w RFN Bundeswehry (Bw), czyli Federalnych Sił Zbrojnych, na co odpowiedzią było podpisanie 14 maja w Warszawie aktu założycielskiego sowieckiego paktu. Przerodzenie KaVoPo w nową Narodową Armię Ludową (NVL – Nationale Volksarmee) ogłoszono 1 marca 1956 roku.
Pod względem uzbrojenia wczesna Bundeswehra stanowiła malowniczy misz-masz: pistolety niemieckie (Walther P38, czyli P1), amerykańskie (M1911A1, czyli P2) i hiszpańskie (Astra 600, czyli P3), pistolety maszynowe amerykańskie (M3 Grease Gun) i włoskie (Beretty MAB 38/49 Mod. 4 czyli MP1), karabiny niemieckie (K98k), belgijskie (FN FAL, czyli G1) i amerykańskie (M1 Carbine i M1 Garand, czyli G2), karabiny maszynowe niemieckie (MG 42), uzupełniane amerykańskimi BAR i M1919. Po przyjęciu w NATO naboju 7,62 mm × 51, także Bw zaczęła porządkować swoją uzbrojeniową stajnię Augiasza, eliminując do połowy lat 60. wszystkie wzory zagraniczne z wyjątkiem 12,7 mm M2HB. W końcu lat 50. przerobiono także MG 42 na nowy nabój, wprowadzając do produkcji i uzbrojenia ukaemy MG1 (nowej produkcji, oferowane na rynkach zagranicznych jako MG 42/58 i MG 42/59 – eksportowa wersja MG1A1) i MG2 (powstający przez konwersję wojennych MG 42). Oba wyparł od 1968 roku nowoopracowany wariant MG1A3, produkowany jako MG3, który do dziś pozostaje podstawowym wzorem karabinu maszynowego Bundeswehry, obecnie zastępowany nowym MG5

Ilustracje: o ile nie zaznaczono inaczej, Heckler & Koch GmbH